Απλά και σύντομα συνειδητοποίησες πως για τις επόμενες δυο μέρες έπρεπε να κοιτάς το ταβάνι . εκείνο το αθώο χτύπημα στη μέση σου , είχε κάνει τις αμαρτίες του βάζοντας σε σε μια ταλαιπωρία χωρίς προηγούμενο
Αρχικά σκέφτηκες να μη δώσεις σημασία , κοίταζες προς τα πάνω κάνοντας πως δε συμβαίνει τίποτα , και τα κατάφερνες καλά , για κάνα τέταρτο , μέχρι που σκέφτηκες πόσο αστείος θα μοιάζεις . και η χαζή υπερηφάνεια σου πληγώθηκε , και κοίταγες να δεις τις αντιδράσεις , μια νοσοκόμα που ως τότε απαξίωνες έγινε ο μόνος κριτής της αφεντιάς σου , αλίμονο .
Και πέρασαν οι ώρες και ξεχάστηκες και γέλασες … και απ το άσπρο το ταβάνι πηδήσανε οι δράκοι , και απ τις σκαμμένες του μπόγιες είδες την Κρήτη και διάφορα θυμήθηκες , και από την άλλη ξεπρόβαλλαν ιππότες . και ήρωας φαντάστηκες πως έγινες και υστερα ήσυχα ο ύπνος σου σε πήρε ...
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...