4/11/2015.
Δύο αεροπλάνα προγραμματίζονται για να ξεκινήσουν από το Ελ. Βενιζέλος.
Το ένα φεύγει παρουσία Τσίπρα, Σούλτς και Αβραμόπουλου, καλύπτεται από όλα τα δελτία ειδήσεων και χαιρετίζεται για το ευρωπαϊκό πνεύμα αλληλεγγύης, βλέπε τον φούρναρη στον Κω, το άλλο είναι να γίνει βράδυ, απουσία επισήμων και με την επίβλεψη μπάτσων. (λινκ)
Δύο αεροπλάνα προγραμματίζονται για να ξεκινήσουν από το Ελ. Βενιζέλος.
Το ένα φεύγει παρουσία Τσίπρα, Σούλτς και Αβραμόπουλου, καλύπτεται από όλα τα δελτία ειδήσεων και χαιρετίζεται για το ευρωπαϊκό πνεύμα αλληλεγγύης, βλέπε τον φούρναρη στον Κω, το άλλο είναι να γίνει βράδυ, απουσία επισήμων και με την επίβλεψη μπάτσων. (λινκ)
 |
| Έλληνες και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι χαιρετούν και φωτογραφίζονται με τους 30 πρόσφυγες (φωτό από εδώ) |
Σημειολόγια ώρα μήδεν θα σκεφτεί κάποιος.
9 μήνες τώρα η κυβέρνηση επέβαλε μια "αθώα" αλλαγή στην γλώσσα μας, μιλώντας πρακτικά για το ίδιο υποκείμενο η ορολογία μετανάστες και λάθρο έδωσε τη θέση της σε αυτή του πρόσφυγα.
στις 4/11 αυτός ο διαχωρισμός έγινε και πολιτική πράξη, 30 πρόσφυγες
ενδιάμεσα έπαιξε σκληρό πάζαρι για τα κονδύλια, αντιτουρκική προπαγάνδα για τις ευθύνες (επίσκεψη Τσίπρα υπό την σκιά του "προσφυγικού"), αλλαγή ρόλου του ελλ. κράτους, άρνηση να πέσει ο φράχτης (λινκ), και διαπραγμάτευση για τα βάρη του μνημονίου λόγω των ροων.
Τελικά το αεροπλάνο της απέλασης δεν αναχώρησε την Τετάρτη, όχι λόγω αλλαγής προορισμού αλλά λόγω κωλύματος των Πακιστανικών αρχών. Κανένα άγχος όμως, η Frontex έχει ναυλώσει το τσάρτερ για τις 20 του Νοέμβρη. (λινκ)
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Το λοιπόν, η λέξη «αλληλεγγύη» θα μας άρεσε ιδιαιτέρως αν δεν είχε φάει τόσο ύπουλο ξεχείλωμα. Στην κυριολεξία της, «αλληλεγγύη» σημαίνει οι όμοιοι να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον, ή καλύτερα, να αναγνωρίζουν την κοινότητά τους και να εκφράζουν αυτή την αναγνώριση μέσω αλληλοϋποστήριξης. Αλληλεγγύη δείχνουν οι μαθητές στο σχολείο όταν αρνούνται να υποδείξουν εκείνον που έκανε τη μαλακία. Αλληλεγγύη δείχνουν οι χουλιγκάνοι στο γήπεδο όταν φτιάχνουν ανθρώπινο τείχος για να μη μαζέψουν οι μπάτσοι αυτόν που έχουν βάλει στο μάτι. Αλληλεγγύη τα παλιά τα χρόνια έδειχναν οι εργάτες που δούλευαν προς τους απολυμένους και τους απεργούς από άλλες εταιρείες και κλάδους.
Η αλληλεγγύη με αυτή την έννοια, ήταν και είναι εξόχως ανησυχητική για κάθε εξουσία. Όχι βέβαια λόγω της ούτως ή άλλως πενιχρής βοήθειας που μπορούν να παράσχουν οι καταπιεσμένοι ο ένας στον άλλον μοιράζοντας τιποτένιους μισθούς την ώρα της απεργίας, τιποτένιες «διαγωγές κοσμίως» κατά τη διάρκεια της σχολικής τους ζωής, ή το αμφίβολο όφελος του να μη σε μαζέψουν κυριακάτικα οι μπάτσοι. Εκείνο που ανησυχεί κάθε εξουσία είναι ότι η πρακτική της αλληλεγγύης εμφανίζει τους καταπιεσμένους πρόθυμους, αλλά και αναγκασμένους, με τον ιδιαίτερο διπλό τρόπο που μόνο η κατάσταση του καταπιεσμένου καθιστά δυνατό, να προκρίνουν κάποια χαρακτηριστικά τους έναντι άλλων ως κοινά. Ότι ομάδες ανθρώπων αποδεικνύουν εμπράκτως ότι καταλαβαίνουν τον εαυτό τους βάσει αυτών που τους ενώνουν και όχι βάσει αυτών που τους χωρίζουν. Αυτό που κάνει την έννοια της αλληλεγγύης τόσο γοητευτική για εμάς και τόσο δυσάρεστη για τις εξουσίες είναι η συνείδηση κοινότητας και όχι η βοήθεια. Η πρακτική της ταξικής αλληλεγγύης σημαίνει την ύπαρξη μιας τάξης. Αυτό είναι το δυσάρεστο και αυτό είναι που πρέπει να αποφεύγεται, να τσακίζεται άμα τη εμφανίσει.
Σημειώστε εδώ ότι είναι ακριβώς η συμμετρία της αλληλοϋποστήριξης που καθιστά την αλληλεγγύη αλληλεγγύη. Η μαθητική ομερτά είναι ακριβώς μια υποστήριξη που μπορώ να αναμένω να δεχθώ αύριο με τη σειρά μου, είναι το είδος της υποστήριξης που αναγνωρίζω ότι μπορούν να μου παράσχουν οι όμοιοί μου. Από την άλλη μεριά, ένα κουλούρι από τον χορτάτο στον πεινασμένο, μια σκηνή κάμπινγκ από αυτόν που έχει σπίτι στον άστεγο, ένα ευρώ στον πρεζάκια από αυτόν που θέλει να ξεφορτωθεί τον πρεζάκια, ένα ορφανοτροφείο από την κυρία Βαρδινογιάννη στα ορφανά των εργατών της, ούτε κατά διάνοια δεν είναι αλληλεγγύη. Ο πρεζάκιας δεν θα δώσει ποτέ πίσω το ευρώ, η σκηνή του άστεγου θα σκιστεί και ο άστεγος θα θέλει κι άλλη, τα ορφανά, όταν μεγαλώσουν και γίνουν εργάτες, δεν θα φτιάξουν έναν οίκο ευγηρίας για την κυρία Βαρδινογιάννη. Αυτή η υλικά κραυγαλέα ασυμμετρία της «φιλανθρωπίας», ασυμμετρία τόσο σε σχέση με τις δυνατότητες του ευεργετούντος, όσο και με τις ανάγκες του ευεργετούμενου, δίνει επίσης ένα μήνυμα πολύ σημαντικότερο από την ίδια τη «φιλανθρωπία». Το μήνυμα είναι «δεν είμαστε ίδιοι, δεν θέλω να είμαστε ίδιοι, ευτυχώς που δεν είμαι σαν κι εσένα». Στην περίπτωση της κυρίας Βαρδινογιάννη και της τάξης της, σε αυτό το σημαντικό μήνυμα προστίθεται και ο γαλαξίας πολιτικών χρήσεων των ορφανοτροφείων, αλλά για τις ΜΚΟ θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.
antifa speaking
στις 4/11 αυτός ο διαχωρισμός έγινε και πολιτική πράξη, 30 πρόσφυγες
ενδιάμεσα έπαιξε σκληρό πάζαρι για τα κονδύλια, αντιτουρκική προπαγάνδα για τις ευθύνες (επίσκεψη Τσίπρα υπό την σκιά του "προσφυγικού"), αλλαγή ρόλου του ελλ. κράτους, άρνηση να πέσει ο φράχτης (λινκ), και διαπραγμάτευση για τα βάρη του μνημονίου λόγω των ροων.
 |
| διαπραγμάτευση με αριστερό πρόσημο (φωτό από left) |
Τελικά το αεροπλάνο της απέλασης δεν αναχώρησε την Τετάρτη, όχι λόγω αλλαγής προορισμού αλλά λόγω κωλύματος των Πακιστανικών αρχών. Κανένα άγχος όμως, η Frontex έχει ναυλώσει το τσάρτερ για τις 20 του Νοέμβρη. (λινκ)
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Το λοιπόν, η λέξη «αλληλεγγύη» θα μας άρεσε ιδιαιτέρως αν δεν είχε φάει τόσο ύπουλο ξεχείλωμα. Στην κυριολεξία της, «αλληλεγγύη» σημαίνει οι όμοιοι να υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον, ή καλύτερα, να αναγνωρίζουν την κοινότητά τους και να εκφράζουν αυτή την αναγνώριση μέσω αλληλοϋποστήριξης. Αλληλεγγύη δείχνουν οι μαθητές στο σχολείο όταν αρνούνται να υποδείξουν εκείνον που έκανε τη μαλακία. Αλληλεγγύη δείχνουν οι χουλιγκάνοι στο γήπεδο όταν φτιάχνουν ανθρώπινο τείχος για να μη μαζέψουν οι μπάτσοι αυτόν που έχουν βάλει στο μάτι. Αλληλεγγύη τα παλιά τα χρόνια έδειχναν οι εργάτες που δούλευαν προς τους απολυμένους και τους απεργούς από άλλες εταιρείες και κλάδους.
Η αλληλεγγύη με αυτή την έννοια, ήταν και είναι εξόχως ανησυχητική για κάθε εξουσία. Όχι βέβαια λόγω της ούτως ή άλλως πενιχρής βοήθειας που μπορούν να παράσχουν οι καταπιεσμένοι ο ένας στον άλλον μοιράζοντας τιποτένιους μισθούς την ώρα της απεργίας, τιποτένιες «διαγωγές κοσμίως» κατά τη διάρκεια της σχολικής τους ζωής, ή το αμφίβολο όφελος του να μη σε μαζέψουν κυριακάτικα οι μπάτσοι. Εκείνο που ανησυχεί κάθε εξουσία είναι ότι η πρακτική της αλληλεγγύης εμφανίζει τους καταπιεσμένους πρόθυμους, αλλά και αναγκασμένους, με τον ιδιαίτερο διπλό τρόπο που μόνο η κατάσταση του καταπιεσμένου καθιστά δυνατό, να προκρίνουν κάποια χαρακτηριστικά τους έναντι άλλων ως κοινά. Ότι ομάδες ανθρώπων αποδεικνύουν εμπράκτως ότι καταλαβαίνουν τον εαυτό τους βάσει αυτών που τους ενώνουν και όχι βάσει αυτών που τους χωρίζουν. Αυτό που κάνει την έννοια της αλληλεγγύης τόσο γοητευτική για εμάς και τόσο δυσάρεστη για τις εξουσίες είναι η συνείδηση κοινότητας και όχι η βοήθεια. Η πρακτική της ταξικής αλληλεγγύης σημαίνει την ύπαρξη μιας τάξης. Αυτό είναι το δυσάρεστο και αυτό είναι που πρέπει να αποφεύγεται, να τσακίζεται άμα τη εμφανίσει.
Σημειώστε εδώ ότι είναι ακριβώς η συμμετρία της αλληλοϋποστήριξης που καθιστά την αλληλεγγύη αλληλεγγύη. Η μαθητική ομερτά είναι ακριβώς μια υποστήριξη που μπορώ να αναμένω να δεχθώ αύριο με τη σειρά μου, είναι το είδος της υποστήριξης που αναγνωρίζω ότι μπορούν να μου παράσχουν οι όμοιοί μου. Από την άλλη μεριά, ένα κουλούρι από τον χορτάτο στον πεινασμένο, μια σκηνή κάμπινγκ από αυτόν που έχει σπίτι στον άστεγο, ένα ευρώ στον πρεζάκια από αυτόν που θέλει να ξεφορτωθεί τον πρεζάκια, ένα ορφανοτροφείο από την κυρία Βαρδινογιάννη στα ορφανά των εργατών της, ούτε κατά διάνοια δεν είναι αλληλεγγύη. Ο πρεζάκιας δεν θα δώσει ποτέ πίσω το ευρώ, η σκηνή του άστεγου θα σκιστεί και ο άστεγος θα θέλει κι άλλη, τα ορφανά, όταν μεγαλώσουν και γίνουν εργάτες, δεν θα φτιάξουν έναν οίκο ευγηρίας για την κυρία Βαρδινογιάννη. Αυτή η υλικά κραυγαλέα ασυμμετρία της «φιλανθρωπίας», ασυμμετρία τόσο σε σχέση με τις δυνατότητες του ευεργετούντος, όσο και με τις ανάγκες του ευεργετούμενου, δίνει επίσης ένα μήνυμα πολύ σημαντικότερο από την ίδια τη «φιλανθρωπία». Το μήνυμα είναι «δεν είμαστε ίδιοι, δεν θέλω να είμαστε ίδιοι, ευτυχώς που δεν είμαι σαν κι εσένα». Στην περίπτωση της κυρίας Βαρδινογιάννη και της τάξης της, σε αυτό το σημαντικό μήνυμα προστίθεται και ο γαλαξίας πολιτικών χρήσεων των ορφανοτροφείων, αλλά για τις ΜΚΟ θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.
antifa speaking
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...