Στα κεντρικά του stoperithorio.org λάβαμε μια επιστολή ενός αναγνώστη μας του Μάρκου Θεοχάρη και την δημοσιεύουμε καθώς την βρίσκουμε άκρως ενδιαφέρουσα:
Την εκπαιδευτική διαδικασία την έβρισκα πάντα συναρπαστική. Ανεξάρτητα με την ποιότητα του μαθήματος ή του διδάσκοντα θεωρούσα ότι είναι πάντα στο χέρι σου να ξύσεις την επιφάνεια και να βρεις τις αντιφάσεις που θα σε οδηγήσουν σε μια, έστω και μικρή, γνωστική κτήση. Η πληροφορία, ο τρόπος που την φιλτράρεις, το λάθος, το σωστό, οι αντιδράσεις , η σιωπή μπορούν να οδηγήσουν σε ξεχωριστά συμπεράσματα το καθένα η και σε ένα συνολικό.
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα μάθημα τριών ωρών στο Πανεπιστήμιο, σε ένα μάθημα που σε πρώτη ανάλυση «θα το ‘καιγα» αν δεν είχε υποχρεωτικές παρουσίες…
27/2
Γελασίου Μίμου σήμερα, και που να το φανταζόταν ο συγχωρεμένος ότι θα αποτελούσε τέτοια πηγή έμπνευσης. Να με συγχωρήσει βέβαια η αφεντιά του γιατί είμαι σίγουρος πως η ζωή του, για να τον μνημονεύει και η εκκλησία μας, θα αποτελεί από μόνη της εγχοιρίδιο καλού χριστιανού, αλλά εμένα το μυαλό μου, εκτός του ότι έχει άλλες προθέσεις, πάει αλλού ….
Το μυαλό μου πάει σ’ αυτούς τους γελαδερούς μίμους της άρχουσας τάξης που αναπαράγουν άκριτα τα παραμυθεύματά της , τυφλωμένοι από τη ματαιοδοξία ,
αδιαφορώντας για το που βρίσκονται και για το σε ποιους απευθύνονται. Αυτούς τους θλιβερούς αυτάρεσκους τύπους , πνιγμένους από τη θηλιά της γραβάτας τους, αναζητώντας την ανεκπλήρωτη ηδονή από την τεχνητή αυτή μορφή ασφυξίας, με τραγική συνέπεια τη δημιουργία Πανκάλλων στον εγκέφαλό τους. Αυτούς μωρέ που φουσκώνουν την κοιλιά τους με τον μόχθο του κόσμου για να μπορούν να κοάζουν καλύτερα σαν τα πιο γλοιώδη
αμφίβια. Αμφίβια ποικιλόθερμα ναι, επιβιώνουν παντού και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, είναι πάντα με τους νικητές, κάνουν τα πάντα και συμφέρουν, τρομερή ευλυγισία πράγματι!
Ευλιγισία που ξεπερνά τα φαρδιά σωματικά τους όρια και ναι καταφέρνουν μ’αυτήν να
κάμψουν και το περιβάλλον γύρω τους… 3ώρες μ’ αυτά τα πλάσματα και ανοίγουν τα μάτια τον Μανατζαραίων σε ένα κόσμο παράλληλο, φοβερό αλήθεια …
«Δεν υπάρχουν κύριοι άνεργοι μόνο άεργοι και πονηροί Μαύροι που εξαπατούν!» «Οι καλοί καραβοκύρηδες, με τους στόλους τους που σηκώνουν την σημαία του έθνους μας
πιο ψηλά, γιατί να τους πειράξουμε τον οβολό εμείς οι αχάριστοι, για να σταματήσουν;»
«… και τι στο διάολο θέλει αυτή η ποταπή ανάξια καθηγήτρια κομμωτικής σε σχολιό της
Μεγαλεξανδρούπολης και τόλμησε και είπε «Εμάς να δεις τι μας έκαναν…» επειδή δεν της
ανανέωσαν το δουλικό συμβόλαιό της»
«… δούλευε σε σχολείο 45 ατόμων με 4(!) καθηγητές …. Έπρεπε να το περιμένει η αμόρφωτη!»
«Δεν νοείται σχολή κομμωτριών στην περήφανη χώρα μας εμείς βγάζουμε επιστήμονες re
malaka! Πόσο μάλλον σχολειάκι με 1 δάσκαλο (ο Θεούλης να την κάνει) για κάθε 10 παιδιά - στούρνους… Α-ΝΗ-ΚΟΥ-ΣΤΟ»
Κατά τ’ άλλα ξέρετε … υπάρχουν ράντζα στα ασθενοδοχεία αλλά υπάρχει και ο Ντίνο Ράντζα με τα σάπια γόνατα που είναι ψηλός και πιάνει 10 κρεβάτια για πλάκα άρα τα ασθενοδοχεία έχουν περισσότερους επιστήμονες από ασθενής και τι θα γίνει ρε παιδάκι με τους φετιχιστές με τα βυζοσκόπια που θέλουν να γίνουν όλοι δόκτορες… και άλλες τέτοιες ωραίες συλλογιστικές υπερβάσεις… επίπεδο σουρεαλισμού: Νταλί.
Αυτά λοιπόν τα καλλιτεχνικά ακούγονται σε αίθουσες Πανεπιστημίων κύριοι, σε αίθουσες
υπερπτυχιακών , σε αίθουσες υπερπτυχιακών ακριβών, σε ακροατήρια εργαζομένων, σε
ακροατήρια εργαζομένων που δίνουν την καθημερινή μάχη της επιβίωσης, σε ακροατήρια
ανέργων, σε ακροατήρια ανέργων που ψάχνουν να επενδύσουν κάτι ακόμα στη λαϊκή αγορά εργασίας και το χειρότερο…. Σε ακροατήρια ανθρώπων που θέλουν να μορφωθούν.
Παίρνουν από το υστέρημά μας και ξερνούν τη πιο μαύρη τους χολή στο πρόσωπο μας κα… ωπ! Το ακροατήριο αποφάνθηκε…
Εμείς οι ακροατές του αξιότιμου καθηγητή μας Γουρούνιου Βατραχιάδη αποφασίζουμε ότι «ο Δάσκαλος έχει δίκιο και κρίνουμε ένοχη τη Κομμώτρια από τη Μεγαλεξανδρούπολη!» Αύτη η αχάριστη ρουσφετολάγνα φταίει… Βρωμιάρα αν είχα εγώ (αχ να είχα εγώ) τις άκρες της….
Τι; Αν είχες εσύ τις άκρες της τι;
Και θυμάμαι…
Θυμάμαι τον Gimi Kumria από τον κάτω όροφο. Έφυγε πριν 4 χρόνια από το χωριό του το
Traffίck τοποθετημένο στα βάθη της Ασίας για το οποίο μου ‘χει πει ουκ ολίγες ιστορίες…
«Στο Traffίck αμα ορφανέψεις είσαι μόνο σου sir…»
«Στο Traffίck δεν έχει γυναίκα καθόλου… No sir …»
«Μια κοπέλα η Zahra ήταν ορφανή sir , και έγινε πόρνη η πονηρή… θα είχε πολύ δουλειά…»
«Δούλευε καλά ναι (βγάζει ένα συριστό ήχο από τα χείλη του), ήξερε τι έκανε η πονηρή…»
Τα μάτια του γυάλιζαν κάθε φορά που αναφερόταν σ ’αυτήν, οι λέξεις πόρνη και πονηρή ανακατεύονταν στη σπαστή προφορά του σε σημείο που δυσκολευόμουν να ξεχωρίζω πότε
έλεγε ποια…
«Κάποιος δεν τη πλήρωσε την πόρνη… και η αχάριστη τον κυνήγησε… τόσα λεφτά είχε βγάλει… έτρωγε και ρύζι η παλιοπόρνη…»
«Ηταν βιασμός! » προσπαθώ να του εξηγήσω…
«Φταίει η πόρνη, φταίει η πονηρή πόρνη! Όλο το χωριό το λέει...»
Τα μάτια του Gimmi άναψαν για άλλη μια φορά. Ένιωθα την οργή του να αντιπαλεύει τη
δουλική του ευγένεια σαν φλόγες που προσπαθούν να διαπεράσουν κλειστή πόρτα του δωματίου πριν την καταστροφή.
«Δεν ξέρεις εσύ sir, δεν ήσουν εκεί… Την ήξερα από παιδί, μετά έγινε ορφανή και έγινε πονηρή, έγινε πόρνη σου λέω!»
«Δεν με πιστεύεις! δεν με πιστεύεις ε ;…. Με σκοτώνει στο κεφάλι αυτό, με σκοτώνει σου
λέω!»
«Όλο το χωριό το ξέρει…. όλο το χωριό! τόσοι άνθρωποι!»
«... δεν είμαστε βλάκες sir»
Το χωριό αποφάσισε… Το χωριό αποφάσισε ότι φταίει η πόρνη, φταίει η πονηρή πόρνη. Το χωριό αποφάσισε, το χωριό αυτό το μικρό χωριό στα βάθη της Ανατολίας αποφάσισε και λιθοβόλησε την πόρνη. Το χωριό το θλιβερό Traffίck μαζί με το βιαστή της και τον Gimi τον παιδικό της φίλο αποφάσισε και λιθοβόλησε τη Zahra την ορφανή!
Το χωριό είχε και άλλες ορέξεις.
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
σχόλιο στο περιθώριο...